Het boek had inmiddels alle records verslagen en nu dan de film van Reinout Oerlemans. Met Carice van Houten als Carmen, Anna Drijver als Roos en Barry Atsma als Stijn. Ik had eerlijkgezegd een beetje verwacht dat de film het dezelfde intensiteit zou hebben als die beroemde andere Nederlandse film….. Turks Fruit, met mijn grote liefde Monique van der ven. Dat bleek niet het geval en dat kon ook eigenlijk niet. Reinout Oerlemans heeft de film namelijk dezelfde snelheid en afwisseling gegeven als het boek. Stijn wordt goed neergezet als een egoïstische seksverslaafde yup die de kanker van Carmen vooral ziet als een belemmering van zijn uitgaansleven. Schokkend is de scene waarin de doodzieke en kotsende Carmen hem smeekt een avondje thuis te blijven. Stijn reageert hierop dat hij nu net zo gerekend had op een avondje met zijn vrienden. Boos vervolgt hij dat zij maar moet oprotten met haar kankerzooi! Ik weet nog in de wereld draait door met Matthijs van Nieuwkerk dat zijn gast Martin Simek geen woord meer kon uitbrengen na die scene uit de film. Ik was samen met Natasja in de bios en we hielden het allebei niet droog. Conclusie, een film die recht doet aan het boek. En nee, wij hebben allebei geen begrip voor Stijn, die toch vooral zijn pik achterna liep. Maar....... dat doet niets af aan de emoties die de film oproept. Na twee koppen cappucino in cafe Opa ging het weer goed met ons.
Reacties
Enigszins verbazend dat, jullie beide, Stijn zo'n ongelooflijke klootzak vinden.
Jullie hebben de boodschap van de film en dus ook het boek duidelijk op een andere manier geinterpreteerd dan ik.
Ik zie bij Stijn namelijk heel duidelijk de onvoorwaardelijke liefde voor Carmen, ondanks dat hij sex heeft met andere vrouwen.
''Gewoon sex'' heeft niets met onvoorwaardelijke liefde te maken. Onvoorwaardelijke liefde gaat veel verder dan een potje hevige sex.
Verdriet en frustratie verwerkt iedereen op zijn eigen manier. Misschien was dit Stijn zijn manier?
Jarna Jelles