Das Leben der Anderen speelt in het Oost Berlijn van 1984. Dus tegen de achtergrond van een staat die haar burgers op alle fronten in de gaten houdt, verdacht maakt, bedreigd bij het minst afwijkende gedrag en levens stuk maakt met Berufsverboten.
De Stasi-agent Wiesler krijgt opdracht een zeer populaire toneelschrijver en zijn vriendin dag en nacht af te luisteren. Dat doet hij zeer plichtsgetrouw op een zolder boven hun appartement . Langzaam wordt hij hun leven ingezogen. Zijn loyaliteit aan de staat en zijn integriteit wankelen. Uiteindelijk leidt dit tot een bijzondere daad van Wiesler.
De film is overladen met prijzen en bejubeld op vele festivals. Dat bevreemdt. Een film met zo’n onderwerp nodigt nou niet bepaald uit om eens gezellig naar de bioscoop te gaan. Het thema is echter verpakt in een ijzersterk mooi en licht romantisch verhaal en uitgewerkt in een meeslepende thriller. De filmstijl is sober en direct. Het is een genot om al die kleine aanwijzingen op te pikken waarin je de groeiende twijfel bij Wiesler weerspiegeld ziet. Tot in zijn kleding en manier van lopen aan toe.
Het einde van de film voelt als een erkenning van Wiesler en heeft ook iets weg van een happy end. Echt een heerlijke film.
Ook deze keer heb ik de film weer in goed gezelschap gezien met Diana. Zoals altijd voorzag zij de film regelmatig van spitsvondig commentaar. Daarbij ook met oog voor aanwijzingen en details in de film, die we dan ook samen gretig uitwisselden.
Met dank aan mijn schoonvader, die deze film tipte als “must see”.
De Stasi-agent Wiesler krijgt opdracht een zeer populaire toneelschrijver en zijn vriendin dag en nacht af te luisteren. Dat doet hij zeer plichtsgetrouw op een zolder boven hun appartement . Langzaam wordt hij hun leven ingezogen. Zijn loyaliteit aan de staat en zijn integriteit wankelen. Uiteindelijk leidt dit tot een bijzondere daad van Wiesler. De film is overladen met prijzen en bejubeld op vele festivals. Dat bevreemdt. Een film met zo’n onderwerp nodigt nou niet bepaald uit om eens gezellig naar de bioscoop te gaan. Het thema is echter verpakt in een ijzersterk mooi en licht romantisch verhaal en uitgewerkt in een meeslepende thriller. De filmstijl is sober en direct. Het is een genot om al die kleine aanwijzingen op te pikken waarin je de groeiende twijfel bij Wiesler weerspiegeld ziet. Tot in zijn kleding en manier van lopen aan toe.
Het einde van de film voelt als een erkenning van Wiesler en heeft ook iets weg van een happy end. Echt een heerlijke film.
Ook deze keer heb ik de film weer in goed gezelschap gezien met Diana. Zoals altijd voorzag zij de film regelmatig van spitsvondig commentaar. Daarbij ook met oog voor aanwijzingen en details in de film, die we dan ook samen gretig uitwisselden.
Met dank aan mijn schoonvader, die deze film tipte als “must see”.
Reacties